Potencjał gospodarczy pracy wykonywanej przez kobiety, w tym także możliwość inwestowania w swoją działalność, są ograniczone przez głęboko zakorzenioną dyskryminację związaną z dostępem do kluczowych zasobów takich jak ziemia, technologia i edukacja.
Działania na rzecz równouprawnienia kobiet i mężczyzn oraz ułatwianie dostępu do zasobów mają kluczowe znaczenie w walce z biedą i skutkują przyspieszeniem rozwoju terenów wiejskich i rolniczych.
Kobiety stanowią około 43% pracowników w krajach Południa. Odsetek ten waha się od 20% w państwach Ameryki Łacińskiej i do prawie 50% we wschodniej i południowo-wschodniej Azji i Afryce subsaharyjskiej.  Z kolei odsetek gospodarstw zarządzanych przez kobiety wynosi 15/40% w Ameryce Łacińskiej, 10/25% w Azji i 20/45% w Afryce subsaharyjskiej. Jednakże, w porównaniu z mężczyznami, kobiety pracujące na roli mają zawsze gorszy dostęp do zasobów i usług niezbędnych w produkcji rolniczej. Mają też niewielką szansę posiadania ziemi i zwierząt hodowlanych, mniejszą możliwość korzystania z nowych technologii, gorszy dostęp do kredytu i innych usług finansowych i specjalistycznych porad.  Dane pokazują, że w północnej Afryce i wschodniej Azji mniej niż 5% właścicieli ziemskich stanowią kobiety. Odsetek ten jest wyższy (19%) we wschodniej Azji i Ameryce Łacińskiej.
Jakby tego było mało, nieliczne farmy będące własnością kobiet mają mniejszą powierzchnię niż te, które należą do mężczyzn. Co więcej, kobiety dysponują mniejszą liczbą maszyn, mają mniej bydła i z reguły hodują tylko niewielkie zwierzęta. Wszystkie te zjawiska są ściśle powiązane z poziomem edukacji, wciąż znacząco niższym u kobiet, mimo podejmowanych przez ostatnie dziesięciolecia wysiłków zmierzających do zmniejszenia tej różnicy.
Pomimo to, zarówno na bogatej Północy jak i w krajach Południa, nie brakuje historii, które pokazuję, że kobiety nie gorzej, a często nawet lepiej niż mężczyźni, zapewniają trwałość środowiska naturalnego i bezpieczeństwo żywnościowe.